Το ΓΥΜΝΟ στη σφαίρα του Ωραίου

της Παρθένας Τσοκτουρίδου

Το ΓΥΜΝΟ στη ζωγραφική είναι ένα θέμα που ανήκει στην ανώτατη σφαίρα του Ωραίου. Για τον καλλιτέχνη δημιουργό (ζωγράφο, σχεδιαστή, γλύπτη) είναι ένα θέμα που έχει ενδιαφέρον, επειδή χάρη στη φαντασία και την ευαισθησία του, μπορεί με τις τελειότερες εκφράσεις των δημιουργικών του μέσων, να ομορφαίνει το θέμα του και να το κάνει ένα αριστούργημα, που θα είναι σημαντικό ακόμη και στους μη ενδιαφερόμενους.
Το ΓΥΜΝΟ (γυναικείο - ανδρικό), χάρη στις σωστές αναλογίες που του προσδίδονται στο ρυθμό των σχημάτων του σώματος (όπως στην κίνηση, ηρεμία, ευγένεια) προσφέρει το υπέρτατο στοιχείο του Ωραίου και χαρίζει μια πνευματική απόλαυση που συνοδεύεται σαφώς με αισθητική συγκίνηση.

"Το σώμα - λέει- / στη γενική: του σώματος
και γενικά το σώμα/ άλλη λέξη πυκνότερη δεν έχω
παίρνω νάιλον σακούλα/ μπαίνω στα λαϊκά εστιατόρια
μαζεύω ψαροκόκαλα/ για τις άγριες γάτες της γειτονιάς
στα διαλείμματα - λέει-/ κουβεντιάζω με τους μουσικούς
στα σκοτεινά παρασκήνια -
τι απέραντη απόσταση διανύω
από το σώμα σου/ έως το σώμα σου ".
(Γ. Ρίτσος, "Μικρή σουίτα σε κόκκινο μείζον")

Ποια είναι η χρησιμότητα του ΓΥΜΝΟΥ στην καλλιτεχνία, ίσως αναρωτηθούν κάποιοι! Μα, φυσικά, η ομορφιά, η οποία μας δίνει χαρά, ενθουσιασμό, ενδιαφέρον, συγκίνηση. Κάποιοι καλλιτέχνες μπορεί να αναρωτηθούν επίσης: «Μα, είναι απαραίτητη σ' ένα σχεδιαστή-ζωγράφο; Και φυσικά, είναι! Μάλιστα, αποτελεί ένα είδος δύσκολο για τον καλλιτέχνη και κατά συνέπεια πιο διδακτικό.
Όποιος γνωρίζει να σχεδιάζει ΓΥΜΝΟ, μπορεί να σχεδιάζει οτιδήποτε, λένε. Και γιατί είναι διδακτικό, ίσως αναρωτηθούν κάποιοι. Επειδή ο καλλιτέχνης μαθαίνει να κατασκευάζει. Μαθαίνει δηλαδή την κατασκευή, το βαθύτερο κτίσιμο, στο οποίο μπορεί με το ταλέντο του να αποδώσει την αλήθεια και το τι κρύβεται σε μια ανθρώπινη κατασκευή.

Σώμα γυμνό/ πλαγιασμένο ή όρθιο
άγνωστη γεωγραφία/ χίλιες φορές μελετημένη
αποστηθισμένη/ άγνωστη -
άκουσα το χτύπο -
ποιος έριξε τα ζάρια/ στις πλάκες του λουτρού;"
(Γ. Ρίτσος, "Μικρή σουίτα σε κόκκινο μείζον")

Κάποιοι ζωγράφοι, λέγεται, πως για να εμφανίσουν ανθρώπινα σώματα ενδεδυμένα στους πίνακές τους, πρώτα σχεδιάζουν τις φιγούρες τους γυμνές και έπειτα τις ντύνουν. Επομένως, η γνώση του ΓΥΜΝΟΥ ανθρώπινου σώματος σ' ένα καλλιτέχνη σχεδιαστή είναι απαραίτητη.
Τη γνώση αυτή του την δίνει η καθαρά μορφολογική Ανατομία, η οποία ασχολείται με την οστεολογία και μυολογία και την οποία θα πρέπει να έχει μελετήσει καλά ο καλλιτέχνης προτού αναλάβει το κτίσιμο ενός σώματος. Γιατί είναι απαραίτητο αυτό; Μα, για να νιώσει το ανθρώπινο σώμα καλύτερα, να εισδύσει στο σχήμα και να αποδώσει με περισσότερη νόηση και βάθος.
Το ΓΥΜΝΟ δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με φαινομενική ξηρότητα στο θέμα της σχεδίασης του. Μαθαίνοντας τα μυστικά του και γνωρίζοντας το, ανταποκρινόμαστε στη μάθηση και γνώση του μυστικού αυτού μηχανισμού, του ΓΥΜΝΟΥ, που ανήκει στη σφαίρα του Ωραίου.
  
.Γυμνό κορμί - χελιδονόψαρο
αφημένο στα χέρια σαν σπασμένο σκαρί σ' ακρογιάλι απάνεμο,
γυμνό κορμί - προσευχητάρι των χειλιών,
λατρεμένο μέχρι τα έσχατα όρια,
γεννημένο εκεί που αρχίζει ο κόσμος,
ίσως δε μάθεις ποτέ πόσες φορές σε ζωγράφισα,
πόσες φορές πετροβόλησα τις σημαίες μου για να σ' αγγίξω.
 (Άγγελος Πετρουλάκης - «Γυμνό κορμί, γυμνό λεπίδι (ΛΟΓΟΣ τρίτος - Α18)- Απόσπασμα)

αναδημοσίευση από:Kozani.tv το κλικ της ενημέρωσης, ειδήσεις από την Κοζάνη την ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας και όχι μόνο...