Επιβίωση εναντίον ευτυχίας

Είκοσι μήνες άνεργος με οικογένεια και δυο μικρά "ζωντόβολα" να με συντροφεύουν, πραγματικά σε κάθε απόπειρα εύρεσης εργασίας. Δίπλα μου κάθε ώρα και στιγμή, στις τρελές αναζητήσεις μου για οποιαδήποτε εργασία.
Συχνά μας έπαιρνε ο ύπνος μαζί στον καναπέ, αγκαλιά με τον υπολογιστή. Πολλές φορές ξύπναγα "πνιγμένος" από τα χεράκια τους και τις αγκαλιές τους.

Είκοσι μήνες μετά, επιτέλους χτύπησε το τηλέφωνο. Ένα από τα χιλιάδες βιογραφικά που είχα στείλει έπιασε τόπο. Πήγα στην εταιρία μίλησα με τον Manager.
Είκοσι μήνες άνεργος δεν είχα πολλές επιλογές. "Κατέβασα" παντελόνια και δέχτηκα τα πάντα. "Άφησα" πίσω πολλά για τα οποία έπρεπε να πληρωθώ, αλλά δυστυχώς αυτά που έπρεπε να πληρώσω ήταν ακόμα περισσότερα.
Είκοσι μήνες μετά βρήκα επιτέλους εργασία. Εργάτης, ημερομίσθιος με ωράριο 8 με... όποτε τελειώσουμε. Το "όποτε τελειώσουμε" συχνά ήταν πολύ αργά. Γύριζα στο σπίτι και τα μικρά μου αγγελούδια ήδη κοιμόντουσαν. Το πρωί δεν τα έβλεπα καθόλου. Ξύπναγα αρκετά νωρίς, καθώς η δουλειά μου είναι πολύ μακριά από το σπίτι και είχα ολόκληρο ταξίδι να κάνω.
Στην αρχή δεν με πείραζε. Όσο πέρναγε ο καιρός όμως, ένα βάρος με "γονάτιζε" μέρα με τη μέρα.
Κατάλαβα ότι αυτό που είχα συνηθίσει είκοσι μήνες το είχα χάσει. Η συντροφιά που είχα στον αγώνα για επιβίωση είχε χαθεί. Είχα μείνει μόνος στον αγώνα μου.
Είκοσι μήνες στοργής, αγάπης, κατανόησης, πολύ παιχνιδιού και ό, τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος, χάθηκαν σε μόλις μερικές εβδομάδες εργασίας.
Οι σκέψεις μου πολλές. Το συμπέρασμα όμως ένα.
Αξίζει;
Δημήτρης 39
http://imerologioanergou.gr/
αναδημοσίευση από: Kozani.tv το κλικ της ενημέρωσης, ειδήσεις από την Κοζάνη την ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας και όχι μόνο...