Kοινωνία στο όριο! (της Μαρίας Ασμανίδου)

«Τα τελευταία τούτα χρόνια στον τόπο αυτό ειπώθηκαν τα χειρότερα ψέματα της Ιστορίας. Ειπώθηκαν ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, μια και δεν ντρέπονταν τα στόματα που τα ‘λεγαν….»

 Μ. Λουντέμης

Η Ελληνική κοινωνία ως ένα βαθμό φαίνεται πως ίσως ακόμα να αντέχει, αλλά πόσο ακόμα; Η αποτυχημένη συνταγή του πρώτου Μνημονίου(οι ίδιοι παραδέχονται το λάθος), συνεχίζει με το «μεσοπρόθεσμο» και η συνέχεια αποτυπώνεται στο τρίτο και όπως φαίνεται όχι τελευταίο μνημόνιο!

Οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, φορολογική επιδρομή που εξοντώνει νοικοκυριά και επιχειρήσεις, ύφεση σταθερά επιδεινούμενη,  ανερχόμενη ανεργία, είναι στοιχεία που βεβαιώνουν πως ούτε το πείραμα πέτυχε, ούτε ασθενής θεραπεύτηκε!

Το μόνο βέβαιο είναι πως στην συνεχώς επιδεινούμενη οικονομία, διαλύεται και ο κοινωνικός ιστός. Ενώ η φοροδιαφυγή παραμένει ζητούμενο, η υπερφορολόγηση των ίδιων προσώπων συνεχίζει και σε συνδυασμό με την ύφεση, έχουν δημιουργήσει τραγικές καταστάσεις που δεν βοηθούν στην ανάπτυξη.

Όταν η υπερφορολόγηση ξεπερνά τα όρια, μειώνονται σταθερά μισθοί και συντάξεις, μειώνονται τα έσοδα του κράτους και όλα αυτά έχουν επιπτώσεις στα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, μπορεί η ύφεση να ανακάμψει;

Λιτότητα-ύφεση-ανεργία είναι το τρίπτυχο που αφήνει αυτή η πολιτική των Μνημονίων και ενώ η ανεργία προ Μνημονίου ήταν 450.000, το 2013 προβλέπεται να ξεπεράσει το 1.750.000.

Η διαφορά είναι τεράστια και δείχνει την αποτυχία της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Άν στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας προσθέσουμε την ύφεση (7% το 2011), την μείωση των δημοσίων επενδύσεων, την καταβύθιση των ταμείων απο έλλειψη εσόδων, την μείωση των φορολογικών εσόδων, γενικά την «παγωνιά» στην αγορά που θα φέρει νέα λουκέτα, τότε όλα μαρτυρούν πως το αδιέξοδο οδηγεί στο χάος.

Δημιουργείται μια κοινωνία που χάνει τον έλεγχο της και οι κοινωνικές ισορροπίες υπό πίεση να δοκιμάζονται και άγνωστο αν μπορούν να κρατηθούν άλλο στην «σωστή» κατεύθυνση.

Ειδικά για τον επιχειρηματικό κλάδο, οφείλουμε να επισημάνουμε πως αν θέλαμε να το πούμε με μια λέξη, θα λέγαμε την λέξη… λουκέτο! Δεν χρειάζεται καν να το σκεφτούμε πολύ!

Πιο λυπηρό είναι, που όλα δείχνουν πως η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί, τα «ενοικάζεται» θα πολλαπλασιάζονται, οι απολύσεις εμπορουπαλλήλων θα συνεχίσουν και οι μειώσεις μισθών και συντάξεων θα κρατάνε τους καταναλωτές μακριά απο την αγορά!

Αυτό όμως που είναι χειρότερο όλων είναι η ανεργία και το φαινόμενο αυτό αγγίζει κυρίως τους νέους. Είναι η γενιά που φορτώθηκε αυτό το φορτίο και δεν φαίνεται να έχει καμία βοήθεια απο την επίσημη πολιτεία. Όλα τα μέτρα που εφαρμόζονται μιλάνε για μικρότερο δημόσιο, αλλά καμία προοπτική δεν φαίνεται στον ιδιωτικό τομέα. Είναι τραγικό οι νέοι να οδηγούνται σε αναγκαστικό ξενητεμό και η πολιτεία να αδιαφορεί. Τα στατιστικα στοιχεία δείχνουν πως όλο και περισσότεροι νέοι κάνουν χρήση του διαβατηρίου για νέες χώρες. Πόσοι απο αυτούς θα ξαναγυρίσουν πίσω, είναι άγνωστο. Το σίγουρο είναι πως όταν η Ελλάδα χάνει τα παιδιά της, γίνεται μια χώρα δίχως μέλλον.

Αλήθεια… υπάρχει μέλλον με 1.750.000 ανέργους, με ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων κάτω απο το όριο της φτώχειας, με την ύφεση να συνεχίζει, με την αγορά να γεμίζει «λουκέτα», τις κοινωνικές ισορροπίες να δοκιμάζονται και οι θυσίες χωρίς τέλος να δείχνουν πως όλα οδηγουν… σε νέες θυσίες;

Υπάρχει μέλλον σ΄αυτήν την χώρα όταν τα καραβάνια της μεταναστευτικής φυγής είναι γεμάτα με τα καρατομημένα όνειρα νέων ανθρώπων;

Άν θέλαμε να στείλουμε ένα μήνυμα στους θιασώτες αυτού του τόσο φαύλου συστήματος, θα τους γράφαμε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα..

«Σας γράφουμε ένα γράμμα αποκήρυξης της εως τώρα ωραιοποιημένης τακτικής σας.

Μιας τακτικής που έχει παγιδεύσει κυρίως το μέλλον της νεολαίας, στα δίχτυα της αράχνης και έχει διαλύσει την κοινωνία. Πως στο παιχνίδι αυτό δεν χωράει άλλη ανοχή και πως είναι αδιέξοδο.

Πως η νέα γενιά ή θα γκρεμίσει τα εντός συνόρων τείχη με τις παγίδες του χθές ή θα δραπετεύσει σε άλλους τόπους.»

Όπως και να έχει όμως, η νέα γενιά, ωφείλει να «δραπετεύσει» και και να χτίσει τον δικό της κόσμο εκτός συστήματος και παγίδων.

Μαρία Κεντεποζίδου-Ασμανίδου