Για τη Λευτεριά

 Χούλια Μ. στο: 2467kollontai 

Μόνο οι άνθρωποι που είναι ελεύθεροι μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τον θάνατο. Όλοι οι υπόλοιποι παγιδευμένοι μέσα στις φοβίες και στις ονειρώξεις φοβούνται να πεθάνουν. Φοβούνται το τέλος, έτσι όπως φοβούνται και την αρχή. Να μην γεράσουν, να μην πεθάνουν ποτέ. Όχι όμως για να ζήσουν, όχι γιατί είναι ερωτευμένοι με τη ζωή, απλώς για να μην πεθάνουν και να μη ζήσει κάτι άλλο στη θέση τους. Όλες οι δυνάμεις και μορφές εξουσίας της κοινωνίας μας, βαδίζουν και αυτές στον ίδιο δρόμο. Ο γονιός χειραγωγεί το παιδί του για να ζήσει μέσα από το σώμα του. Το κράτος μέσα από τα νομοθετήματα και τους μισθοφόρους του διαιωνίζει την εξουσία του μέσα από το φόβο. Το παλιό αιχμαλωτίζει το νέο για να παρατείνει τη ζωή του γέρικου κορμιού του. Μέσα σε αυτή την κοινωνία δεν είναι παραίτηση να κοιτάς κατάματα τον θάνατο, να του βγάζεις τη γλώσσα και να λες ‘δεν σε φοβάμαι ρε’.

Η απελευθέρωση ενέχει μέσα της την αποδοχή του φθαρτού της ύλης, την αλλαγή των μορφών της και το γεγονός ότι παρά την πολυπλοκότητα μας, δεν είμαστε κάτι παραπάνω από ύλη. Και η παραδοχή αυτή δεν σημαίνει ότι μοιρολατρικά αποδεχόμαστε τη θνητότητα και μικρότητα μας, αντίθετα συνιστά την υπέρβαση των ορίων που μας θέτει η κοινωνία. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να βλέπουν τους εαυτούς του έξω από την πραγματικότητα. Πραγματικότητα είναι οι άλλοι, ο εαυτός μας είναι έξω από αυτή. Ο πόλεμος, η αρρώστια, ο θάνατος, η καταπίεση, η καταδίκη και όλα τα δεινά είναι για τους άλλους. Για το λόγο αυτό για ό,τι δυσάρεστο μας συμβεί η πρώτη ερώτηση που θα κάνουμε στο σύμπαν είναι ΄γιατί σε μένα;΄.  Ο άνθρωπος είναι φυλακισμένος μέσα στον ζώντα εαυτό του και η απελευθέρωση βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι ένα φθαρτό κομμάτι της πραγματικότητας. Ο φόβος της οποιασδήποτε αλλαγής καθρεφτίζει τον φόβο του θανάτου. Οι άνθρωποι που δεν αλλάζουν τίποτα στη ζωή τους φοβούνται να πεθάνουν, είναι αιχμάλωτοι μιας ζωής σε σήψη. Ζέχνει ο τόπος από τα ζωντανά πτώματα που θέλουν ησυχία, τάξη και ασφάλεια για να μην αλλάξει τίποτα. Γενιές και γενιές ανθρώπων γεννήθηκαν και πέθαναν χωρίς να ζήσουν ούτε μια μέρα, αναπαράγοντας την ψόφια κοινωνία για να ρουφήξουν και αυτές με τη σειρά τους τη ζωή μέσα από την νεότερη γενιά. Όταν μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν φοβάσαι τον θάνατο, αυτό είναι απελευθέρωση. Όταν ρισκάρεις να πεθάνεις για τη Λευτεριά, αυτό είναι επανάσταση.
Ο Νίκος Ρωμανός είναι επαναστάτης και έχει σπάσει μέσα του όλα όσα μπορούν να κρατάνε κάποιον δέσμιο. Έχει σπάσει τις κοινωνικές χειροπέδες που εδραιώνονται μέσα μας με τη μορφή φόβων, προκαταλήψεων και παθητικότητας. Δεν φοβάται ούτε μην χτυπήσει, ούτε μην τον χτυπήσουν, ούτε μη μπλέξει, ούτε μην τον τυλίξουν, ούτε μην το σκοτώσουν και ούτε φοβάται να πεθάνει. Ο Νίκος Ρωμανός θέλει μόνο Λευτεριά. Και μπροστά στη Λευτεριά ο θάνατος είναι αστείος. Ο θάνατος είναι απλά μια μετουσίωση της ύλης, αλλά η Λευτεριά είναι πάντα Λευτεριά. Δεν υποφέρει. Φυσικά και ο σωματικός πόνος υπάρχει, αλλά έχει λήξει μέσα του την αναγκαιότητα της πράξης του και δεν τον βασανίζει καμία αμφιβολία. Είναι γαλήνιος. Μεθάω και μόνο στην προσπάθεια να φανταστώ πόσο ελεύθερος είναι. Ή Λευτεριά ή θάνατος, τόσο απλά, τόσο ληγμένα. Μπροστά σε αυτό το μεγαλείο είναι γελοία όλα όσα γράφονται και λέγονται από μισθοφόρους αλλά και εθελοντές προστάτες του κράτους. Τα επιχειρήματα τους είναι χαμηλά γρασίδια και ο Ρωμανός είναι άλογο που καλπάζει. Αξιολύπητοι όλοι οι τριγύρω και ας νομίζουν πως τον κρατάνε στο κλουβί. Ο Ρωμανός είναι έτοιμος να εξαϋλωθεί σε λευτεριά. Στρέφει το φως του φάρου και φωτίζει την υποκρισία. Ένα παιδί ξεμπρόστιασε τους νόμους μετρώντας τ’ αστέρια. Οι νόμοι και οι κανονισμοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά κουρέλια. Κάποια από τα μέσα στη διάθεση του κτήνους για τη διατήρηση του στη ζωή. Και όμως πολλές φορές τα επικαλούμαστε σαν να στέκουν εκεί για εμάς. Εναντίον μας στέκουν οι νόμοι και αν κάποιο παραθυράκι έχει αφεθεί για λίγη αναπνοή, αμέσως θα βουλωθεί αν το κράτος το θεωρήσει πρέπον. Εξ αποστάσεως ελευθερία νομοθέτησε το κτήνος για να μπαλώσει μια απροσεξία του. Και γιατί ο Ρωμανός να θεωρεί δικαίωμα του να ευνοηθεί από ένα νόμο του συστήματος που θέλει να γκρεμίσει; ρωτάνε τα φερέφωνα και επαναλαμβάνουν οι ηλίθιοι, είδωλα του εκφασισμού της κοινωνίας. Γιατί έτσι. Γιατί ο Ρωμανός θέλει να ζήσει πιο πολύ από ότι όλα τα φίδια μαζεμένα θέλουν να πεθάνει. Ο Ρωμανός ηλίθιοι δεν ζητά κάτι από τους νόμους σας και το σύστημα σας. Παλεύει για το αναφαίρετο δικαίωμα του στην Λευτεριά που δεν το χωράει κανένας σάπιος νόμος σας. Απλώς έτυχε να υπάρχει μια αράδα μέσα στα νομοθετήματα σας που θα μπορούσε να του επιτρέψει μερικές ανάσες ελευθερίας, την οποία φυσικά και σπεύσατε να μπαλώσετε. Αλλά τόσο το χειρότερο για σας, γιατί έτσι σας τρίβει στα μούτρα τη σαπίλα σας. Οι νόμοι σας ρετάλια και καταδικασμένοι όσοι πιστεύουν πως υπάρχει έστω και μια σταλιά δικαιοσύνης μέσα τους. Ο Ρωμανός δεν ζητάει τίποτα από σας, έχει κάνει έφοδο και ό, τι ζητάει θα το πάρει μόνος του αργά ή γρήγορα.

Χούλια Μ.