«Ο ζουρλομανδύας της Μέρκελ» (Νίκος Δινόπουλος)

«Ο ζουρλομανδύας της Μέρκελ» «Κιλίκιο κι ανάθεμα" Το μέλλον της Ελλάδος στην Ευρωζώνη  & Η προοπτική απομείωσης του δημοσίου χρέους.
 Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος 
Κιλίκιο

Αρχαίο ένδυμα από χοντρό ύφασμα, φτιαγμένο από τρίχες καμήλας ή κατσίκας. Το φορούσαν κατάσαρκα οι Εβραίοι προφήτες και ιεροκήρυκες ως ένδειξη μετάνοιας. Αντίθετα, οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν αυτό το ύφασμα για στρατιωτικές ανάγκες και έφτιαχναν κουβέρτες, σάκους, ρούχα κ.ά. Το κιλίκιο αποτέλεσε σύμβολο μετάνοιας και για τους χριστιανούς μετανοητές, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν ως μέσο αυτοτιμωρίας, μεγαλύτερου θρησκευτικού ζήλου και κατευνασμού της σάρκας. Τελικά, το κιλίκιο περιορίστηκε σε μια απλή λωρίδα ή ζώνη με προεξέχουσες βελόνες ή καρφιά, με την οποία οι μετανοούντες έζωναν τη μέση, τους βραχίονες και τις κνήμες τους.

Ανάθεμα, ουδέτερο

1. η κατάρα
2. ο αφορισμός εντός της εκκλησιαστικής κοινωνίας
3. (παρωχημένο) σωρός από πέτρες που έριχναν οι διαβάτες, σε τόπο εγκλήματος, λέγοντας «ανάθεμα» (αφιέρωμα)

Ακόμα και τώρα που η παροξυνόμενη δομική κρίση του καπιταλισμού στη χώρα μας εξελίσσεται σε μια πρωτοφανή γενοκτονική ανθρωπιστική καταστροφή οι ειδήμονες της οικονομίας, πολιτικοί, δημοσιολόγοι αναλυτές και ο κυρίαρχος «ορθός πολιτικός λόγος» του αστικού μπλοκ εξουσίας, παραμένουν φανατικοί ζηλωτές του Ευρώ και δογματικά προσηλωμένοι στο δόγμα του «Ευρωπαϊσμού».

Γράφουν και ομιλούν λες και η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, τα μονοπώλια και ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός, το χρηματιστικό κεφάλαιο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκαναν την εμφάνισή τους χθες, αφ’ ότου,  υπό την ηγεμονία του Γερμανικού ιμπεριαλισμού, οι ταξικές κανιβαλικές πολιτικές σάρωσαν και σαρώνουν βίαια τις κοινωνίες της Ευρώπης και τον κόσμο της εργασίας με ή χωρίς μνημόνια. Συνειδητά σπέρνουν ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες, με ευχολόγια για την επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου σε Ευρωπαϊκή Ένωση των εργαζομένων, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, αφήνοντας άθικτες τις δομές εξουσίας των ανεξέλεγκτων υπερεθνικών μηχανισμών του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού των μονοπωλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και τους υπεράκτιους (offshore) φορολογικούς παραδείσους.

Με τα ίδια επιχειρήματα που αναμασούν από την εποχή που ψήφισαν τη διαβόητη συνθήκη του Μάαστριχτ, της «ισχυρής Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ και την «επανίδρυση του κράτους» της Νέας Δημοκρατίας και κατέρρευσαν με πάταγο, συνεχίζουν και σήμερα να αποσυνδέουν την κοινωνική ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την ΕΕ και μας παροτρύνουν να αποδεχτούμε και το κιλίκιο και το ανάθεμα, λες και είναι αναπόφευκτος φυσικός νόμος στον οποίο πρέπει και οφείλουμε να υποταχτούμε…

Οι ιεραπόστολοι του «λιτού βίου»

Κώστας Λαπαβίτσας

«Διαβάζω τακτικά δηλώσεις «πνευματικών ανθρώπων», για την ανάγκη να γίνουμε πιο ολιγαρκείς, να καταλάβουμε ότι πέρασε ο καιρός των παχιών αγελάδων, να δεχτούμε ότι θα είμαστε όλοι φτωχότεροι. Συχνά συνοδεύονται από διάφορα δακρύβρεχτα για το τέρας του καταναλωτισμού, την αλλοτρίωση της σύγχρονης ζωής, τη χυδαιότητα της βουλιμίας. Είναι, λένε, προσωπική, οικογενειακή και εν τέλει εθνική ανάγκη να ξαναβρούμε το μετρημένο παρελθόν μας.

Μου θυμίζουν πολύ εκείνα που γράφονται στον επίσημο τύπο από περιώνυμους δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ότι πρέπει να φτωχύνουμε για να μην πτωχεύσουμε. Ότι υπήρξε φούσκα στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία. Ότι ξεσαλώσαμε και τώρα πληρώνουμε τα επίχειρα. Ότι δεν μπορεί να υπάρχει ευμάρεια με δανεικά. Ότι, ακόμη, ο ‘λιτός βίος’ είναι πηγή ψυχικής ηρεμίας και αρετής.

Που βρέθηκαν όλοι αυτοί οι όψιμοι κοσμοκαλόγεροι; 

Πως έζησαν στην Ελλάδα που αφήνουμε πίσω οριστικά; 

Πως ζούνε στη φτωχή, τρομαγμένη κι ανάστατη Ελλάδα που αναδύεται; 

Τι ακριβώς νομίζουν ότι προσφέρουν με όσα λένε; 

Που στοχεύουν; 

Μοιάζουν βέβαια πολύ μεταξύ τους, έστω κι αν προέρχονται από διαφορετικά σημεία του πολιτικού φάσματος. Άνθρωποι κατά κανόνα επιτυχημένοι, με καταξίωση και απολαβές πολύ πάνω του μέσου όρου. Άνθρωποι που συμμετείχαν ενεργά στα όσα συνέβησαν στην χώρα μας την προηγούμενη δεκαετία, που ανέπνευσαν τον αφηνιασμένο αέρα των ανώτερων στρωμάτων και που συνεχίζουν να διαμορφώνουν τα πράγματα, διότι φυσικά τίποτε δεν έχει αλλάξει, εκτός από το ότι οι ισχυροί έχουν γίνει ισχυρότεροι.

[…]

Ποιον ρόλο παίζουν λοιπόν, αυτές οι δηλώσεις; 

Στην καλύτερη περίπτωση, από πλευράς «πνευματικών ανθρώπων», δείχνουν αφέλεια και έλλειψη κατανόησης του τι συμβαίνει στην χώρα. Στην χειρότερη, ιδίως από πλευράς προβεβλημένων δημοσιογράφων, δείχνουν απόλυτο κυνισμό. Και οι μεν και οι δε δημιουργούν ενοχές εκεί που δεν υπάρχουν, παροτρύνοντας τους πολλούς να δεχτούν τη μοίρα τους. Φτιάχνουν τον ιδεολογικό μανδύα κάτω από τον οποίο η Ελλάδα οδηγείται στον μαρασμό».

Ιστορίες με χρέη

Κώστας Λαπαβίτσας

«Ας πούμε μια διδακτική ιστορία για χώρες που έχουν υπέρογκα χρέη και υιοθετούν ‘σοβαρές’ οικονομικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο παραλληλισμός με Ελλάδα και Ευρωζώνη δεν είναι τυχαίος.

Μια χώρα με τεράστια χρέη 

Τον Νοέμβριο του 1918 η αυτοκρατορική Γερμανία συνθηκολόγησε με την Αντάντ. Ο γερμανικός θρίαμβος επί του Τσάρου στο Ανατολικό Μέτωπο το 1917 που είχε ανοίξει τον δρόμο για τους Μπολσεβίκους, αποδείχθηκε προσωρινός. Η Γερμανία, αν και ο στρατός της στεκόταν ακόμη στα πεδία των μαχών, ήταν ηττημένη κατά κράτος. Μετά τέσσερα χρόνια σφαγών με τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες στους λασπότοπους του Βελγίου και της Γαλλίας, ο πραγματικός νικητής ήταν η ανερχόμενη δύναμη των ΗΠΑ.

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών τον επόμενο χρόνο υπαγορεύτηκε όμως από τους αγγλογάλλους αποικιοκράτες, που έκαναν στο πλάι τους ‘αφελείς και ιδεολόγους’ Αμερικανούς. Οι όροι της πολλοί και επαχθείς. Ο επαχθέστερος ήταν να αποδεχθεί η Γερμανία την ευθύνη του πολέμου, να δεχθεί ληστρικές παραχωρήσεις και να καταβάλει τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Τα ποσά εκφρασμένα σε χρυσά γερμανικά μάρκα ήταν εξωπραγματικά (περίπου 225 δις). Δύο χρόνια μετά, οι μεγάθυμοι νικητές μείωσαν την αρχική απαίτηση στα 130 δις, δηλαδή πάνω από 300% του γερμανικού ΑΕΠ. Οι πληρωμές για τόκους, χρεωλύσια και έξοδα κατοχής θα έφταναν το 10% του γερμανικού ΑΕΠ ετησίως. Η Γερμανία είχε βουλιάξει στα χρέη.

[…]

Το (ηθικό) δίδαγμα;

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα πολεμικών αποζημιώσεων, αλλά έχει τεράστιο χρέος και μηδαμινές προοπτικές ανάπτυξης. Το πρόγραμμα της τρόικα δεν είναι φυσικά η Συνθήκη των Βερσαλλιών, αλλά δημιουργεί πλήρες αδιέξοδο για τη χώρα και τον λαό της. Υπάρχει απτή αίσθηση οικονομικής κατάρρευσης, κοινωνικής διάλυσης και εθνικής ταπείνωσης. Οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν ήδη τεθεί σε κίνηση έχουν την αντιστοιχία τους με τη Βαϊμάρη. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν βέβαια, ούτε Χίλφερντινγκ, ούτε Σαχτ, πόσο μάλλον τα υπόλοιπα πρόσωπα του γερμανικού δράματος. Υπάρχουν όμως τα βαλκανικά τους κακέκτυπα. Τα λοιπά συμπεράσματα δικά σας».