Νίκος Αδαμόπουλος "Θα ματώσουμε, αλλά θα τους ανατρέψουμε''

Νίκος Αδαμόπουλος*

Ποιο είναι το μήνυμα της μεγάλης απεργίας της 26^ης Σεπτέμβρη; Είναι αλήθεια ότι τα συνδικάτα και οι δυνάμεις της Αριστεράς περίμεναν λιγότερο κόσμο;

Δεν ξέρω πόσο μεγάλη ήταν η συμμετοχή σε αυτή καθαυτή την απεργία – εξάλλου ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου της δουλειάς είναι στη ανεργία, την υποαπασχόληση και την προσωρινή δουλειά. Ένα επίσης μεγάλο μέρος στον ιδιωτικό τομέα βρίσκεται σε καθεστώς στην κυριολεξία τρόμου που έχει  επιβάλει η εργοδοσία , πέρα του φόβου και της αγωνίας να κρατήσει τη δουλειά. Ακόμη και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και τους ΟΤΑ, τα νοσοκομεία την εκπαίδευση,  πλέον  και μια μέρα απεργίας υπολογίζετε πολύ σοβαρά απ  όλους.

Η αλήθεια είναι πως δεν φαινόταν πως θα κινηθεί τόσος κόσμος σε όλη την Ελλάδα, και όμως κινήθηκε, οι περισσότεροι με σκεπτικισμό βλέπαμε την απεργία πριν.

Παρόλα αυτά,  η μαζικότητα του κόσμου  στη διαδήλωση τη μέρα της πανεργατικής απεργίας ήταν μεγάλη,  αυτό που είδαμε στους δρόμους είναι  πως είμαστε ακόμη ζωντανοί…  Ανοίγει ένας δυναμικός νέος κύκλος αγώνων.

Κυβέρνηση, επίσημα ΜΜΕ τροϊκανοί, απειλούν το λαό ότι εάν δεν περάσουν τα μέτρα, δεν θα πάρουμε την δόση, θα φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ και θα καταστραφεί η χώρα. Επηρεάζει αυτή η προπαγάνδα; Βλέπουν οι εργάτες έναν άλλο δρόμο;

Όλο και πιο λίγο τον νοιάζει τον κόσμο που έχει «τσαλακωθεί» αυτά τα 2.5 χρόνια, το ευρώ και η Ε.Ε. Την καταστροφή την βιώνει μέρα τη μέρα. Κανείς δεν πιστεύει πως υπάρχει προοπτική στο «λούκι»  που μας έχουν χώσει. Αυτό που τον επηρεάζει είναι κυρίως τα αδιέξοδα της κατάστασης που ζει και το χειρότερο που βλέπει διπλά του και προσπαθεί με κάθε μέσο να το αποφύγει. Παρακαλά να σταματήσει το κακό εδώ. Άλλον δρόμο όμως βατό, ακόμη δεν τον βλέπει μπροστά του. Ίσως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία και αδυναμία.

Και τώρα τι; Πως μπορούν οι εργαζόμενοι να μπλοκάρουν τα μέτρα και να σταματήσουν την επίθεση;

Πρώτα από όλα να πιστέψουμε όλοι πως πρέπει και μπορούμε να τους σταματήσουμε. Δεν έχουμε άλλες επιλογές. Δεν υπάρχει λαγούμι να κρυφτούμε ούτε στη σύνταξη ούτε στο χωριό ή στα ξένα.

Να προετοιμάσουμε και να προετοιμαστούμε για έναν παλλαϊκό – πανεργατικό ξεσηκωμό, έναν πολύμορφο,  ολοκληρωτικό και παρατεταμένο αγώνα τώρα,  δίχως αναστολές.

Τα μέτρα αυτά δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσουν. Πρέπει να τους γκρεμίσουμε μαζί με τους νόμους τους με κάθε τρόπο. Με επαναλαμβανόμενες γενικές και διακλαδικές απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, αποκλεισμούς της Βουλής και των δημόσιων υπηρεσιών. Κάθε χώρος δουλειάς, κάθε γειτονιά, κάθε στέκι νεολαίας πρέπει να γίνει βήμα δυναμικού αγώνα. Χωρίς παρακάλια σε ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ και τον υποταγμένο συνδικαλισμό που ούτε μπορεί ούτε θέλει. Με τα ανεξάρτητα όργανα βάσης του εργατικού – λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, τα ταξικά σωματεία, τις ενώσεις ανέργων, τις συνελεύσεις. Που πρέπει άμεσα να συντονιστούν σε ένα μαζικό, πανελλαδικό κέντρο ανυποχώρητου αγώνα.

Αυτό είναι και το γενικό  κάλεσμα που κάνουμε μια σειρά συνδικαλιστές Χρειάζεται αυτοθυσία και θυσίες, θα πρέπει να «ματώσουμε» . Με μια από τα ίδια δεν οδηγούμαστε πουθενά και αυτό το βλέπει ο καθένας και όσοι μείνουμε σε αυτό θα γίνουμε μέρος του προβλήματος.

Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της Αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα και ευρύτερα, αλλά και όλων των ταξικών και μαχητικών δυνάμεων;

Το μυαλό και η ψυχή, η ατμομηχανή και εμπροσθοφυλακή , αυτοί που θα δώσουν την ώθηση και θα βάλουν το στίγμα, δεν υπάρχει άλλος ρόλος για την αριστερά γενικά, αυτό όμως είναι το ζητούμενο,  όπως και μια τέτοια αριστερά και  σε τέτοιο ρόλο σήμερα.

Άλλες δυνάμεις της αριστεράς βλέπουν τα τρένα να περνούν από πάνω μας και αρκούνται στο απλώς να λένε πως εμείς τα λέγαμε και δεν μας ψηφίσατε.  Καμιά προσπάθεια ακόμη  - αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε για τους εργαζόμενους  - κοινού βηματισμού και ανατρεπτικής δράσης στο σήμερα. Έμμονες και κωλύματα.

Άλλες δυνάμεις  πάλι, κάθονται παραδίπλα στην στάση και περιμένουν το λεωφορείο της κυβέρνησης να περάσει για να κάνουν την «εύκολη»  διαδρομή της αλλαγής.

Η ολομέτωπη επίθεση της συμμορίας κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, με όργανο την κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά και στη συνέχεια Παπαδήμου και Σαμαρά μετρά ήδη 2,5 χρόνια. Στο διάστημα αυτό δόθηκαν σκληροί αγώνες, αλλά τα μέτρα πέρασαν και η ζωή του κόσμου της εργασίας χειροτέρεψε δραματικά. Τι έφταιξε; Ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι της αδυναμίας του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς και πως θα ξεπεραστούν;

Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα τόσα χρόνια ήταν δομημένο στη διεκδίκηση του  επιμέρους, στη αύξηση με  επίδομα, την θεσμική καλυτέρευση κάποιων θεμάτων, ήταν «κοινωνικός εταίρος» όπως λένε και όλοι  ή σχεδόν όλοι, βολεύονταν με αυτό. Αυτό τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα.

Η καπιταλιστική κρίση όμως άλλαξε τα πράγματα βίαια. Η διεκδίκηση για τα αναγκαία της ζωής  απαγορεύτηκε και μετατράπηκε σε γκρίνια και διαπραγμάτευση για την εξασφάλιση κάποιων από τα επιμέρους, χωρίς καν να μπαίνει θέμα συνολικότερης πολιτικής ανατροπής.

Να πάρουν πίσω τα μετρά αυτά  ήταν το κυρίαρχο, ενώ  τα μέτρα διαδεχόντουσαν το ένα μετά το άλλο και ξανά πάλι πάρτε πίσω τα νέα μέτρα. Και όλα αυτά με κατακερματισμένους κλαδικούς αγώνες κυρίως,  που κορυφώνονταν σε γενικές απεργίες που έκλειναν την αυλαία και ξανά από την αρχή.  Πολύ αργά μπήκε ακόμη και το ζήτημα ανατροπής της κυβέρνησης.

Κυρίως οι μικρές δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και όχι όλες προσπάθησαν να ανοίξουν και γενικότερα ζητήματα και να βάλουν βαθύτερους  πολιτικούς στόχους διεκδίκησης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Όπως η   διαγραφή του χρέους , η εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων της οικονομίας, η ρήξη και έξοδος από την Ε.Ε. και το ευρώ,  η προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθερίων που τα έχουν τσαλαπατήσει  κ.α.  Αυτά είναι επίσης και μια  προϋπόθεση  για το άνοιγμα ενός άλλου δρόμου απέναντι στην οικονομική  κοινωνική εξαθλίωση που  επιβάλλονται από Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ ,  συνολικά το κεφάλαιο για να ξεπεράσουν την κρίση τους και μας τα παρουσιάζουν ως μονόδρομο και  αναγκαίο κακό.

Εάν λοιπόν ο νέος κύκλος αγώνων δεν έχει στην προμετωπίδα του και τέτοιους πολιτικούς στόχους δεν εξασφαλιστεί  η μεγίστη δυνατή ταξική ενότητα αλλά και  δράση,  με  δυναμικές μορφές όπως οι καταλήψεις , οι αποκλεισμοί και κυρίως τον ανυποχώρητο και συντονισμένο αγώνα διαρκείας μέχρι την ανατροπή τους, ίσως  βρεθούμε στο ίδιο   και  χειρότερο σημείο.

Ολοένα και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι υπό την σκέπη των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και γενικότερα του υποταγμένου συνδικαλισμού δεν μπορούν να δοθούν νικηφόροι αγώνες. Τι πρέπει και τι μπορεί να γίνει; Από πού να ξεκινήσουμε;

Έτσι είναι, αυτό λέει ο περισσότερος κόσμος. Όταν μας σημαδεύουν στην καρδιά δεν μπορούμε να παρακαλάμε,  χτυπάτε  μας πιο κάτω. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αυτό έκαναν και θα κάνουν  και τώρα..

Αυτό  δεν αντιμετωπίζεται όμως με μια απλή άρνηση, ή με ένα άλμα στο κενό. Έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο με αναστολές και ταλαντεύσεις που πρέπει να καλυφτεί γρήγορα και αποφασιστικά.  Το πρώτο ζήτημα λοιπόν είναι οι στόχοι  που προαναφέρω και πρέπει να τους  κάνουμε υπόθεση συνολικά της τάξης με πάμπολλους τρόπους.

Ταυτόχρονα πρέπει να παρθούν αγωνιστικές πρωτοβουλίες από τα κάτω και παράλληλα να συγκροτούμε τις δυνάμεις εκείνες που θα δώσουν την αποφασιστική μάχη την κρίσιμη στιγμή με όσο το δυνατόν ποιο μαζικούς όρους  και στο περιεχόμενο και στις μορφές. Δεν μπορούμε κάθε φορά να υποτασσόμαστε μόνο στους σχεδιασμούς και στην κίνηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και απλά να βάζουμε την δική μας πινελιά.   Δεν είναι εύκολο αλλά αναγκαίο να γίνει. Πρέπει να πειστούμε όλοι σε αυτό.

 Να συγκροτηθεί μια ''μαγιά'΄' πρωτοπόρων αγωνιστών

Μιλάς για την ανάγκη ενός νέου, ταξικά ανασυγκροτημένου, εργατικού κινήματος. Οι σχετικές φωνές πληθαίνουν. Είδαμε και σχετικά κείμενα υπογραφών συνδικαλιστών, μια μαζική εργατική συγκέντρωση στην Καμάρα στην ΔΕΘ. Πως μπορεί να εκφραστεί αυτή η ανάγκη;

Πρώτα απ όλα οι ξεχωριστές φωνές που κατανοούμε αυτή την ανάγκη ως βασική προϋπόθεση,    πρέπει να παίρνουμε τις αναγκαίες εκείνες πρωτοβουλίες στη συγκυρία ώστε να υπερβαίνουμε τα  εμπόδια και τις δυσκολίες στο ξεδίπλωμα των αγώνων κατά αρχή. Η πρωτοβουλία στη Θεσσαλονίκη ήταν ένα βήμα. .Να προβάλουμε θαρρετά τους αναγκαίους στόχους και μορφές. Να συγκροτείται μια «μαγιά» πρωτοπόρων αγωνιστών που θα ξεχωρίζει στη μάχη, στην τόλμη , την οργάνωση, που  θα επιδιώκει να ανοίξει νέους δρόμους σε αυτή την κατεύθυνση. Δεν φτάνει να το λέμε. Ούτε και να περιμένουμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα υπάρχοντα συνδικάτα για να γίνει.  

Στις απεργιακές διαδηλώσεις εντυπωσίασαν τα μπλοκ των εργαζομένων στους ΟΤΑ. Ποιοι λόγοι κινητοποιούν τους συναδέλφους σου;

Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ έχουν δεχτεί πολλαπλά κτυπήματα από την εφαρμογή της μνημονιακής  πολίτικης  αυτά τα χρόνια , μην ξεχνάμε πως ο πρώτος μνημονιακός νομός ήταν η αντιδραστική μεταρρύθμιση, ο  Καλλικράτης στην αυτοδιοίκηση. Το ξεχαρβάλωμα στην λειτουργία των δήμων ξεκίνησε νωρίς σε μας.  Παράλληλα με την σφαγή των μισθών μας , ξεχαρβάλωσαν και τα ταμεία μας, τα διέλυσαν όλα. Ταυτόχρονα  οι δήμοι μετατράπηκαν σε θερμοκήπια κάθε είδους ελαστικής,  μαύρης, ακόμη και δουλεμπορικής σχέσης εργασίας μέσω Μ.Κ.Ο.  Οι απολύσεις είναι προ των πυλών και για το μόνιμο προσωπικό  με τις συγχωνεύσεις και καταργήσεις που σχεδιάζουν, ακόμη και ολόκληρων υπηρεσιών. Οι εκχωρήσεις  σε εργολάβους της  διαχείρισης  και αποκομιδής των απορριμμάτων και αλλού θα επιφέρουν  τελειωτικό πλήγμα..

Σε εμάς ακόμη και μέσα στο κατακαλόκαιρο δεν σταμάτησαν οι κινητοποιήσεις για την αντιμετώπιση τους ενός ή του άλλου ζητήματος από αυτά,  κατά συνέπεια, αναγκαστικά οι μηχανές ήταν αναμμένες. Πριν την πανελλαδική απεργία είχαν προηγηθεί 2 μεγάλες κινητοποιήσεις στον χώρο μας, μια τον Αύγουστο και μια στις αρχές του Σεπτεμβρίου.   

Συνδέονται όλα αυτά με την τρομερή υποβάθμιση των υπηρεσιών των δήμων προς τους δημότες;

Η σύνδεση είναι άμεση και χρειάζεται κοινό μέτωπο με τους πολίτες.  Σήμερα  κατεδαφίζονται κοινωνικές δομές, και χάνεται κάθε ίχνος κοινωνικού και δημοσίου χαρακτήρα στην λειτουργία τους.  Οι ΟΤΑ σε όλη την χώρα αυτή την στιγμή βρίσκονται ένα σκαλοπάτι πριν την κατάρρευση με δραματικές συνέπειες και στους δημότες και στους εργαζόμενους στους δήμους. Το κόστος των συνεπειών των παραπάνω θα είναι διπλό.

 Ποια αιτήματα – ποιος κοινός αγώνας πρέπει να γίνει εργαζομένων στους δήμους και δημοτών;

Αυτό που προέχει αυτή την περίοδο είναι ο κοινός αγώνας για την ανατροπή τους, να σταματήσουμε την  επέλαση της βαρβαρότητας. Οι δήμοι οικονομικά καταρρέουν, γιατί το κράτος πρέπει να πληρώνει τους τοκογλύφους δανειστές, το χρέος, τις τράπεζες  και οι υπηρεσίες διαλύονται,  παιδικοί σταθμοί κλείνουν, προσωπικό για την κάλυψη όλων των αναγκών όχι μόνο δεν προσλαβαίνεται αλλά γίνονται χιλιάδες απολύσεις συμβασιούχων. Αρμοδιότητες εκχωρούνται σε ιδιώτες , η δημοτική περιουσία εκποιείτε. Αυτά είναι η βάση σε χονδρικές γραμμές του κοινού αγώνα εργαζομένων δημοτών σε όλους τους δήμους. 

* μέλος εκτελεστικής επιτροπής ΠΟΕ ΟΤΑ, συνέντευξη στον Γ. Ελαφρό, ΠΡΙΝ 30/9/12