Τα μέλη και το Δ.Σ του ΣΕΕΝ «Εργατική Αλληλεγγύη» συγχαίρουμε τη συναδέλφισσα και εκλεκτό μέλος του συνδικάτου μας Παρθένα Τσοκτουρίδου για τη σημαντική διεθνή διάκριση που πέτυχε αποσπώντας το Β΄ Παγκόσμιο βραβείο από την Εταιρία Τεχνών, Επιστήμης, Κερατσινίου στον 11ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2010-11 ποίησης, διηγήματος, θεατρικού, οδοιπορικού, δοκίμιου και παραμυθιού.Η διάκριση αυτή έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά Εθνικών και διεθνών διακρίσεων της συναδέλφισσας (εργάζεται στο διοικητήριο του ΛΚΔΜ), λογοτέχνιδας Παρθένας Τσοκτουρίδου που τιμά πολλά χρόνια τώρα την περιοχή, τη ΔΕΗ και τους εργαζόμενούς της αφού με σκληρή δουλειά καταφέρνει να συνδυάσει την εργασία, το ρόλο της μητέρας και γιαγιάς που έγινε πρόσφατα και την λογοτεχνία που είναι η μεγάλη της Αγάπη!
Το συγκεκριμένο δοκίμιο είναι μια έντονη διαμαρτυρία για την περιβαλλοντολογική καταστροφή της περιοχής και το διαπερνά η νοσταλγία για το παρελθόν που είχε όμορφα δάση, γάργαρα νερά και καθαρό αέρα. Αφορά μια καλή Νεράιδα από τις Αμφικτυονίες. Την Νεράιδα της Ποίησης των ορυχείων της ΔΕΗ, που ζούσε κάποτε στο εκεί παλιό Παρθένο Δάσος, στον Ιερό Ναό των θεών και διαμαρτύρεται, διότι οι οικο-ασυνείδητοι άνθρωποι την έχασαν την περιβαλλοντική της ταυτότητα της με τις παρεμβάσεις τους.
Αποσπάσματα από το συγκεκριμένο έργο πρωτοδημοσιεύτηκαν με τον τίτλο «η καλή νεράιδα της ποίησης» στην εφημερίδα του Συνδικάτου μας «ΥΨΗΛΗ ΤΑΣΗ» στο φύλο Νο 11 τον Φεβρουάριο το 2010 και έκτοτε η συναδέλφισσα Νούλα Τσοκτουρίδου είναι υπεύθυνη για τη λογοτεχνική στήλη της εφημερίδας δημοσιεύοντας αξιόλογα λογοτεχνικά κείμενα σε κάθε έκδοση της εφημερίδας μας.
Τα μέλη του Συνδικάτου μας αισθάνονται ιδιαίτερη τιμή που έχουν τέτοιους αξιόλογους ανθρώπους στις τάξεις του και εύχονται στη συναδέλφισσα Νούλα να έχει πάντα τέτοιες και ανώτερες διακρίσεις αλλά κυρίως να είναι γερή για συνεχίσει με την ίδια δύναμη και το ίδιο πάθος το σημαντικότατο της έργο που είναι πάντα απαραίτητο αλλά ακόμα περισσότερο σήμερα που οι εργαζόμενοι και ο λαός μας δέχονται μια πρωτοφανή, βάρβαρη επίθεση στο πολιτιστικό και βιοτικό τους επίπεδο που απειλεί ακόμα και την ίδια τους την ύπαρξη!
Η βράβευση της Νούλας Τσοκτουρίδου θα γίνει την Δευτέρα 6/6/2011 στο Πολιτιστικό Κέντρο ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ στο Κερατσίνι στις 7.30 μ.μ. και είναι η ένατη Λογοτεχνική της Διάκριση σε παγκόσμιο επίπεδο.
Κοζάνη 30/5/2011 Το γραφείο τύπου
Παραθέτουμε αποσπάσματα από το βραβευμένο έργο όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΥΨΗΛΗ ΤΑΣΗ" Νο 11 τον Φεβρουάριο του 2011
«Αμφικτυονίες»
(Λογοτεχνική στήλη
της Παρθένας Τσοκτουρίδου)
Φίλοι και φίλες μου, γεια σας…
Να’ μαι και πάλι κοντά σας!…Είμαι η καλή σας Νεράιδα από τις Αμφικτυονίες… Η Νεράιδα της Ποίησης… Είμαι αυτή που ζούσα κάποτε στο εδώ παλιό Παρθένο Δάσος κι εσείς μου χάσατε την ταυτότητα του με τις παρεμβάσεις σας…Ο λιγνιτικός τούτος τόπος ήταν κάποτε τόπος ανάτασης για μένα.
Μέσα σ’ αυτόν αναγεννιόμουν…. Μετουσιωνόμουν… Κι εσείς … οι οικο-ασυνείδητοι….. με την καταλυτική σας παρέμβαση καταστρέψατε τον χώρο μου. Έναν χώρο απαράμιλλης ωραιότητας και αρμονίας που τον μετατρέψατε σε λιγνιτική αγριότητα.
Εκτός τούτου, έχασα εξαιτίας σας και την μήτρα που με γέννησε: Την μητέρα Φύση. Καταναλωτές αδηφάγους και αβάσταχτα εγωκεντρικούς μόνο μπορώ να σας χαρακτηρίσω. Μέσα σ’ αυτό το δάσος έγραφα την ποίηση μου. Ανάμεσα στα φυλλοβόλα δέντρα. Τραγουδούσα μαζί με τις φίλες μου, τις Μελίες Νύμφες τους εξής στίχους:«Δασάκι όμορφο
με τις πηγούλες και τις θυμωνιές
που’ χεις πεύκα και θυμάρια
κι ευωδιάζουν οι μυρτιές.
Δασάκι όμορφο
έχεις τοπία που’ ναι ζωγραφιές
και φαντάζεις μες τη γη μας
με ωραίες πινελιές.
Δασάκι όνειρο
που βασιλεύεις και κυριαρχείς
μες τη φύση αφεντεύεις
μες το χάρτη όλης της γης.»
Επίσης, με τις φίλες μου φτιάχναμε λόγχες κι ακόντια με τα ξύλα των δένδρων. Εγώ είμαι που χάρισα στη θεά Νέμεση, τη θεά της δικαιοσύνης, το ραβδί της. Το έφτιαξα από κλαδί φράξου και συμβολίζει τη σκληρότητα και τη νηφαλιότητα της. Είχα χαρίσει κι ένα ραβδί από σφένδαμο στον Φόβο, τον δαίμονα της φρίκης, για να έχει εξουσία.
Πηγή έμπνευσης μου όμως ήταν τα τριαντάφυλλα με το εύοσμο και το πανέμορφο άνθος τους. Αυτά φύτρωναν από κάθε δάκρυ της Αφροδίτης για τον χαμό του Άδωνι. Πολλοί ποιητές ασχολήθηκαν με αυτά, όπως ο Όμηρος κι ο Αρχίλοχος, αλλά κι ο Ανακρέων που τα παραβάλει με τη γλυκιά των θεών ανάσα, τα θεωρεί ως χαρά των θνητών και τα ωραιότερα κοσμήματα.Μα μη θαρρείτε πως δεν εμπνεόμουν κι από τα ρεύματα των νερών με τους υδάτινους σχηματισμούς που ήταν σπάνιας ομορφιάς! Έγραφα ποίηση με τη διάχυση του φωτός, την πτώση των φύλλων και τα θροΐσματα τους από τον δασογέννητο άνεμο. Έφτιαχνα καλάθια με κλαδίσκους λεύκας και περιφερόμουν στα μονοπάτια του δάσους μαζεύοντας άνθη.
Το Δάσος με κοιτούσε πάντα αγέρωχο κι υπεροπτικό. Απαιτούσε τον θαυμασμό μου. Με φιλοξενούσε μέσα στις ζωϊκές και φυτικές του υπάρξεις, ασύλληπτα διακοσμημένο απ’ αυτές.
Στα μεγάλα υψόμετρα συναντούσα συμμετρικούς κι αρμονικούς αγριόκρινους που στεκόμουν και τους ζωγράφιζα. Άκουγα τις φωνές τους, άκουγα και τις φωνές των Μουσών και συμφωνούσα πως ήταν ίδιες. Μύριζα τις ρίζες των ίριδων και ξετρελαινόμουν.
Μ’ αυτές αρωμάτιζα και το κρασί που έπινα. Σαν από κάποτε να έβλεπα καμιά Ίριδα, που ήταν Αγγελιοφόρος των θεών, να οδηγεί κανένα νεκρό στον Άδη από τον ιριδίζοντα δρόμο της διαδρομής του ουράνιου τόξου και τότε έγραφα μοιρολόγια, όπως:
«Πάγωσε η σιωπή
ασύμμετρη σιγή
ψύχος δριμύ έχει η ψυχή
σάλπισμα λες από οργή.
Σκάζουν τα δόντια του φιλιού
μάρμαρο η γλώσσα του μυαλού
ο παγοτέχνης της καρδιάς
αγέλαστος παντομιμάς.
Κρύσταλλο η ψυχή
κωφάλαλη πηγή
πομπή διαβαίνει στη σιωπή
κούφια και άδεια από ζωή.
Σκάζουν τα δάκρυα των ματιών
κλείνουν οι γνάθοι σαγονιών
ο θάνατος περνάει μπροστά
χείλη ραντίζονται υγρά.
Παράφωνος θρήνος
αδιάφορο σμήνος
αιμορραγεί, πετροψυχά
στον ουρανό πόνο μετρά.
Σκληρότητα και μοναξιά
ξερίζωμα μες την καρδιά
σκιάσματα, σκιές, τρόμος, λαλιά
παρακαλούν ευσπλαχνικά.
Θεέ μου, καλέ μου
κι εσύ ουρανέ μου
αλίμονο που έφυγε
του Χάροντα δεν ξέφυγε.
Σκάζουν καρδιές κι αιμορραγούν
ματώνουν χείλη και πονούν
βράζουν ψυχές, πόνος βαθύς
κι ο δρόμος της ζωής βαρύς.
Δάκρυα και λυγμοί
μεγάλοι οδυρμοί
ακίνητα τα βλέμματα
φαίνονται όλα ψέματα.
Ανοίγει η γη να καταπιεί
ακόμη ένα της παιδί
άγγελοι παίρνουν την ψυχή
που θέλει πια να λυτρωθεί.
Άλλες φορές πάλι θρηνούσα για τα κακά που πάθαινε το δάσος, όπως:
«Πύρινες φλόγες ζώσανε το δάσος να το κάψουν
Άνθρωποι το πυρπόλησαν, πήγαν να το ρημάξουν
Εκείνο δεν ανάσανε, μαύρισε η θωριά του
και οι καπνοί κυκλώσανε τα δέντρα τα ψηλά του.
-«Βοήθεια άνθρωποι ζητώ, καίγομαι και πονάω
και μέσα στ’ αναφιλητά νιώθω πως ξεψυχάω».
Μα οι άνθρωποι κουφάθηκαν, κανείς δεν το αισθανόταν
Το κοίταζαν αμίλητοι, κανένας δεν κινιόταν.
Άκουγαν θόρυβο, κραυγές, βλέπανε αποκαΐδια
Καμένες στάνες κι άνθρακες από ανθρώπους, γίδια.
Τα ζώα έτρεχαν παντού να φύγουν να γλιτώσουν
Οι λίμνες τα σκεπάσανε, ήθελαν να τα σώσουν.
Η φύση όλη φώναζε, καλούσε σε βοήθεια:
-«Σώστε το περιβάλλον μας σ’ αυτή την κακοήθεια».
Κανένας δεν το άκουγε το δάσος το καημένο
Οι άνθρωποι το ζήλεψαν, ήταν αδικημένο.
Η βία το ξολόθρεψε, η μαύρη περηφάνια
Κι η δόλια αθλιότητα το’ φερε στην αφάνεια.
Το δάσος μοιρολόγησε, έκλαψε τον καημό του
Τα δάκρυα του ανέβηκαν μέχρι τον Ύψιστο του.
Το θρήνησαν οι άνεμοι και όλα τα στοιχειά του
Έκλαψαν την κατάντια του, πάει η αρχοντιά του!
Τα δάκρυα έγιναν βροχή, δροσιά στα χώματα του
Μα εκείνο δεν τα άντεξε κι έφυγαν μακριά του.
Κατέβηκαν στους οικισμούς, πλημμύρισαν τους τόπους
Τυλίξανε και πνίξανε τους άδικους ανθρώπους.
Τώρα πουλιά δεν κελαηδούν, νερά δεν κελαρύζουν
Παιδιά δεν παίζουν πια σ’ αυτό, λουλούδια δεν ανθίζουν.
Τα κλάματα όλων των Νυμφών που ζούσαν στα δεντριά του
Τώρα το προστατεύουνε κι είναι παρηγοριά του.»
Από κάποτε έβλεπα γύρω μου και ορχιδέες στο παλιό Δάσος, αλλά δεν τολμούσα να τις αγγίξω, γιατί ήταν αφιερωμένες στους Σάτυρους και τους Σιληνούς, οι οποίοι τις χρειάζονταν λόγω των αφροδισιακών τους ιδιοτήτων. Τους άκουγα τότε να τραγουδούν και να σατιρίζουν τον εαυτό τους και γελούσα κι εγώ μαζί τους.
Αυτόματα μεταμορφωνόμουν σε παιδούλα και τραγουδούσα μ’ έναν τραγουδοποιό τους στίχους μου:«Θα’ θελα να μουν πορδαλάς
σάτυρος και κρεμανταλάς
με κέρατα κι ουρά μακριά
να’ χα και μυτερά αυτιά.
Να’ μουν κι εγώ ένας θεός
κατώτερος μα ελληνικός
τον Διόνυσο ν’ ακολουθώ
μ’ έναν χορό οργιαστικό.
Όλους θα τους σατίριζα
και κωμωδός θα στήριζα
κοινωνικοπολιτεία
δίχως δόλο, αδικία.
Θα ήμουνα και σκωπτικός
επίσης κι επικριτικός
μύθους θα έπλαθα σωρό
και διάλογο πολύ πεζό.
Σουρής, Καβάφης, Παλαμάς
Σούτσος, Καρύδης, Βηλαράς
με αντιπροσωπεύσανε
τη σάτιρα επαινέσανε.
Πάντα ορθολογιστικά
στην κριτική σαρκαστικά
το πνεύμα καλλιέργησαν
δημιουργία θέλησαν.
Μου είναι συμπαθητικοί
εύθυμοι κι όχι τραγικοί
κάνουν διάλογο φαιδρό
μπαίνω κι εγώ για να χαρώ».
Είχε το Δάσος τότε μια αξιοθαύμαστη δομή, αδιανόητη για την ανθρώπινη σκέψη. Μια μίξη από φυτικά και ζωικά πλάσματα ήταν ο αδιατάραχτος φυσικός ιστός που μετεξελισσόταν μέσα από άριστες ισορροπίες.
Μα τώρα, όπως σας είπα, κυριαρχεί η ανθρώπινη επέμβαση εδώ σ΄ αυτό το Λιγνιτικό Κέντρο και το Δάσος εξαφανίσθηκε από τον άγριο ανταγωνισμό για την κατάληψη όσο το δυνατόν περισσότερου χώρου του.
Τα λιγοστά δένδρα του πεθαίνουν όρθια από τους ρύπους. Δεν προλαβαίνουν να γεράσουν και να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους. Δεν μπορούν να παρέχουν καταφύγιο και τροφή σε ζωικούς και φυτικούς οργανισμούς. Και το σοβαρότερο είναι πως πεθαίνουν κι οι άνθρωποι.
Μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο στο μέλλον, λοιπόν, κάνω πρόταση ζωής, το αιώνιο μάθημα σεβασμού και αρμονίας στη Φύση και στο Περιβάλλον. Καλώ να προσεγγίσουν το παλιό Δάσος και να φτιάξουν ένα νέο μέσα από μια οικολογική κίνηση που θα’ χει φίλους κι εραστές της χλωρίδας και της πανίδας μας. Γράφω ποίηση για τη Φύση και το Περιβάλλον για να σας συγκινήσω και να σας προτείνω μέτρα για τη διάσωση τους, όπως:
«Φίλος της γης γεννήθηκα, είμαι ερευνητής
Σχέδια συζητώ κρατών με μέλη όλης της γης
Παραγωγές ενέργειας, τροφίμων και ταφής
Στο «στίγμα» το οικολογικό της φύσης, της ζωής.
Όλοι να μ’ ενισχύσετε, βοήθεια σας ζητώ
Καθόρισα διόδια και πρόγραμμα σωστό
Για περαιτέρω ανάπτυξη και πρόσβαση στη φύση
Ν’ αναπτυχθούν η ύπαιθρος, οι πόλεις και η Κτίση.
Θα δράσω, να το ξέρετε, για όλο το περιβάλλον
Μ’ εταίρους θα συνεργαστώ, με υπαλλήλους μάλλον
Να βρούμε τα «εργαλεία» μας για την πολιτική
Που θα’ χει στόχους, πρακτικές και θαν’ κοινωνική.
Σας προσεγγίζω μ’ ανοιχτό και πρακτικό το πνεύμα
Κι όταν τις «συνταγές» θα πω, κάντε μου ένα νεύμα.
Στόχος μου η αναβάθμιση, οι καινοτόμες λύσεις
Ο τρόπος διαβίωσης και οι αυτοδιοικήσεις.
«Κλειδιά της διαχείρισης» για την «κυκλοφορία»
θα εκθέσω με προγράμματα που θα’ χουνε πορεία
σ’ όλες τις χώρες που’ χει η γη, σε όλα τα βιβλία
«μηχανισμούς» θα στήσω εγώ σε πάρκα και σχολεία.
Την ρύπανση θα ελέγξω εγώ με δείκτες, με εκθέσεις
Θα αντιδράσω όσο μπορώ σε όλες τις πιέσεις
Με αλλαγές οργάνωσης που θα’ χουνε δομές
Σ’ όλα τα οικοσυστήματα θα κάνω τις τομές.
Φίλοι της γης, πολιτικοί, και όλες οι αρχές
Ας σχεδιάσουμε όλοι μας χάρτες, στρατηγικές
Άνθρωποι περιφερειών και τοπικών αρχών
Ας ξεκινήσουμε όλοι μας «ατζέντες συνθηκών»
Που θα’ ναι οι κατάλληλες για την ισορροπία
Θα’ ναι κι η προϋπόθεση για την αειφορία.»
Η καλή σας Νεράιδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου