ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ. ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΡΑ!

Της Ρίτσας Σιμάτου

Η κατάθεση του προϋπολογισμού για το 2011 , πλήρως ευθυγραμμισμένου με την έγκριση της τρόικας για τα  αποτελέσματα της πρώτης φάσης, για την καταβολή της τρίτης δόσης του δανείου και η ανάληψη συγκεκριμένων δεσμεύσεων από την κυβέρνηση ότι μέχρι το Μάρτιο του 2011 θα προωθήσει όλα τα απαραίτητα μέτρα,  δείχνουν  ότι η καταιγιστική επίθεση που εξαπολύουν κυβέρνηση, Ε.Ε. και ΔΝΤ έχει  στόχο όχι απλά μια βίαιη αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος των εργαζομένων, αλλά και μια παραπέρα πολιτική συντριβής των κοινωνικών αναγκών και εργατικών δικαιωμάτων, υποβαθμίζοντας έτσι την εργατική τάξη σε  ανοργάνωτη μάζα, με υπονόμευση κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης και συλλογικής κατάκτησης.

Οι ψευτολεονταρισμοί της κυβέρνησης,  οι υποτιθέμενες διαφωνίες και «κονταρομαχίες» υπουργών, η προσπάθεια στήριξης από παλιά και νέα δεκανίκια (Αλ.Παπαδόπουλος : περιττό το  30% του κράτους), τα εκβιαστικά διλήμματα περί εκλογών, η επαπειλούμενη ανά τρίμηνο καταβολή του δανείου  και η διατεταγμένη υπηρεσία των ΜΜΕ , δεν μπορούν να κρύψουν την πολιτική χρεοκοπία της κυβέρνησης. Άνοιξαν ολοκληρωτικό πόλεμο στους εργαζόμενους φέρνοντας φτώχια, απολύσεις, ανεργία.

Για το επόμενο «καυτό» τρίμηνο και για τον επόμενο χρόνο, ποια είναι  τα νέα μέτρα :

• Επιστροφή στον 19^ο αιώνα με την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και με αναγόρευση ως υπέρτατων των επιχειρησιακών, επιτρέποντας στις επιχειρήσεις να μειώνουν όσο θέλουν και όσες φορές θέλουν τους μισθούς των εργαζομένων. Το επιχείρημα, όπως διατυπώνεται και στο επίσημο κείμενο της τρόικας για τις επόμενες μεταρρυθμίσεις για «ευθυγράμμιση των μισθών με την παραγωγικότητα στο επίπεδο της επιχείρησης», δηλαδή ότι δήθεν η Ελλάδα υστερεί σε ανταγωνιστικότητα εξαιτίας του εργασιακού κόστους, είναι τουλάχιστον γελοίο,  για μια χώρα που είναι 14^η στους μισθούς μεταξύ των 15 χωρών της παλιάς ΕΕ.  Το σκηνικό της επίθεσης,  επιτείνεται από το «παράθυρο» που αφήνει το επικαιροποιημένο μνημόνιο για τη σύναψη ατομικών συμβάσεων -και την καταβολή ακόμη χαμηλότερων μισθών- στις επιχειρήσεις που δεν είναι μέλη εργοδοτικών οργανώσεων και δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις.

• Μαζικές μετατάξεις εργαζομένων από τις ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στη λογική μιας πρόσληψης για κάθε 5 αποχωρήσεις, που στην ουσία σημαίνουν είτε απολύσεις για ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων, είτε μαζική ομηρία για τους υπό  μετάταξη εργαζόμενους, που θα τους έχουν για μήνες και χρόνια στο «περίμενε» μέχρι να «αδειάσουν θέσεις», όπως δηλαδή και στην περίπτωση της Ολυμπιακής. Ταυτόχρονα, η λογική ότι οι μετατασσόμενοι θα θεωρούνται νέες προσλήψεις, ανοίγει διάπλατα το δρόμο για μειώσεις μισθών και αλλαγή εργασιακού καθεστώτος και δικαιωμάτων.


• Φτώχεια και φορομπηξία με αυξήσεις στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών και στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, τρόφιμα, ρούχα, εστιατόρια, νερό και ΔΕΗ λόγω αυξημένου ΦΠΑ από 11% σε 13%,  ενώ την  ίδια ώρα η κυβέρνηση, μειώνει τον φόρο που καταβάλλουν οι επιχειρήσεις.


• Άγριες  περικοπές, με τα κονδύλια να περικόπτονται κατά 20% για την παιδεία και για την υγεία κατά 1,4 δις. ευρώ, οδηγώντας σε ραγδαία υποβάθμιση τα σχολεία, τα ΑΕΙ και τα δημόσια νοσοκομεία, προς πάρα πέρα όφελος των ιδιωτών.


• Ιδιωτικοποιήσεις με την  κυβέρνηση να επιχειρήσει να  εκχωρεί δημόσια ακίνητη περιουσία και εκχώρηση σε ιδιώτες και των τελευταίων επιχειρήσεων που έχουν μείνει στα χέρια του δημοσίου, όπως είναι το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, η ΤΡΕΝΟΣΕ, η Εγνατία Οδός και τα ΕΛΤΑ, εξέλιξη που θα σημάνει απολύσεις και ακριβότερες υπηρεσίες.


• Χρεοκοπία γιατί ενώ οι εργαζόμενοι θα αποχαιρετούν το ένα τους δικαίωμα μετά το άλλο, ο κρατικός προϋπολογισμός του 2011 προβλέπει για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους (τόκοι και χρεολύσια) να δώσει το μυθικό ποσό των 44 δισ. ευρώ, που είναι το διπλάσιο του δημοσιονομικού ελλείμματος. Ακόμη κι έτσι το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί τα επόμενα δύο χρόνια φέρνοντας πιο κοντά την αναδιάρθρωση χρέους και νέα προγράμματα λιτότητας.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΡΑ

Απέναντι σε αυτή την επίθεση, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ και ο επονείδιστος πρόεδρός της, μόλις και μετά βίας μπορεί να ψελλίσει ψίθυρους υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων. Στην ουσία, διασπά τον αγώνα, καθώς αρνείται την ενιαία και ουσιαστική σχεδίαση και κλιμάκωση των αγώνων, σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και βιομηχάνων, διασπά πολιτικά και εκφυλίζει το εργατικό κίνημα, καθώς αποσπά σκόπιμα τον άμεσο αγώνα επιβίωσης των εργαζομένων, από τα στρατηγικά συμφέροντα και αιτήματα για απελευθέρωση της εργασίας από τους δήθεν μονόδρομους, της ομηρίας στους δανειστές, της ευρωζώνης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης γενικότερα. Συνδαιτυμόνας της κυβέρνησης, συνομιλητής της τρόικας και του ΣΕΒ, υπερασπιστής του «ανταγωνισμού και της επιχειρηματικότητας», αντιλαμβάνεται ότι εκτός από την μαζική απαξίωση των εργαζομένων, πλέον χάνει και το  τελευταίο χαρτί της «διαπραγμάτευσης» και του «κοινωνικού εταίρου».

Η ίδια κατάσταση υπάρχει και πιο κάτω, όπου ηγεσίες Ομοσπονδιών, Συνδικάτων και Σωματείων (ευτυχώς με εξαιρέσεις), παραμένουν εγκλωβισμένες στη λογική του εργοδοτικού συνδικαλισμού, της κομματικής στοίχισης, της μοιρολατρίας και της λογικής του μικρότερου κακού. Ειδικότερα στις ΔΕΚΟ σήμερα, λόγω της γενικευμένης κρίσης και της αντεργατικής επίθεσης αδυνατούν να χειραγωγήσουν τους εργαζόμενους είτε με τους παλιούς καλούς τρόπους «διευκολύνσεων» (κόψιμο υπερωριών, μείωση μισθών, μετατάξεις κ.α), είτε υπόλογες για το ξεπούλημα και την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου φορέα.  Ήδη από τις απεργίες και διαδηλώσεις του Μάη μέχρι σήμερα καταγράφονται σοβαρές τάσεις για σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική.  Οι παραδοσιακές μορφές συνδικαλιστικής οργάνωσης  που γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση,  φαίνεται ότι όσο η επίθεση δυναμώνει  και βαθαίνει και η δυσαρέσκεια θα κορυφώνεται  όσο οι επιπτώσεις της κρίσης θα αγγίζουν την εργατική πλειοψηφία,  θα ξεπερνιούνται αφήνοντας ένα κενό, όπου ακόμα οι μηχανισμοί χειραγώγησης της εργατικής τάξης δεν έχουν καταλήξει πως θα το καλύψουν.

Για αυτό σήμερα είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ, μια νέα αγωνιστική ταξική ενότητα που θα μπορεί να ενώσει την τάξη για νέους νικηφόρους αγώνες, θα διαμορφώνει αγωνιστικά πλαίσια που θα ανατρέπουν το κλίμα της υποταγής, θα συγκρούεται με το σύνολο των αντιλαϊκών, αντεργατικών ρυθμίσεων που προωθούν κυβέρνηση, ΕΕ, εργοδότες,  θα φέρνει στο προσκήνιο τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες και διεκδικήσεις και θα αντιστέκεται  στην καπιταλιστική εκμετάλλευση .

Σ’αυτό το φόντο, η μάχη για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και την ακύρωση των κυβερνητικών και εργοδοτικών σχεδίων έχει κυριολεκτικά στρατηγική σημασία για το μέλλον του εργατικού κινήματος.
Σήμερα απαιτείται Ενιαίο μέτωπο πάλης ενάντια στον ταξικό συμβιβασμό, αντίθετο στην ενεργητική εκτόνωση των αγώνων, που θα διεκδικεί:

Απόκρουση και ανατροπή του αντιδραστικού «Μνημονίου» κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ, υπεράσπιση της εργασίας, νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων, σταθερή δουλειά για όλους.

Ριζική αναδιανομή του πλούτου, του χρόνου εργασίας και της ασφάλισης υπέρ των μισθών και σε βάρος των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, με γενναία αύξηση της φορολογίας του.

Εθνικοποίηση τραπεζών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Για να μην περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις σε ΔΕΗ, Συγκοινωνίες. Για να επιστρέψουν τώρα στο δημόσιο όλες οι επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια (ΟΤΕ, λιμάνια, Ολυμπιακή κλπ).

Παύση πληρωμών του χρέους στις πολυεθνικές, τις τράπεζες και τα ιμπεριαλιστικά κράτη, ανυπακοή στις παλιές και νέες Συμφωνίες της ΕΕ, άμεση έξοδος από ΟΝΕ – ευρώ, προστασία του εργατικού – λαϊκού εισοδήματος και των λαϊκών καταθέσεων.